ខ្ញុំបាទឈ្មោះ តាំង សុខលៀង ភេទ ប្រុស កើតនៅថ្ងៃ ១៣ ខែ វិច្ចិកា ឆ្នាំ ១៩៩១។ ដែលមានលោកឱពុកឈ្មោះ តាំង ម៉េង និងម្តាយឈ្មោះ គ្រុយ សុខអេង ដែលពួកគាត់ជាអ្នករកស៊ីដូចគ្នា។ ចំពោះស្ថានភាពគ្រូសារមធ្យមគ្មានការខ្វះខាតប៉ុន្មានទេ។ អាស័យដា្ឋនបច្ចុប្បន្ន ផ្ទះលេខ ១E2 សង្កាត់មនោរម្យ ខណ្ឌ៧មករា ក្រុងភ្នំពេញ។ សំរាប់បញ្ហាក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបាទនោះបញ្ហាដែលចំបងជាងគេគឺបញ្ហាប្រាក់កាសបន្ទាប់នោះគឺបញ្ហាការប្រើអំពើហឹង្សាក្នុងគ្រួសារជាកត្តាជះឥទ្ធិពលខ្លាំងមកលើរូបខ្ញុំផា្ទល់ស្ទើរតែគ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់ហើយពេលខ្លះក៏ប៉ះពាល់ដល់ការរៀនសូត្ររបស់ខ្ញុំផងដែរ។ បន្ទាប់ពីបានទទួលរងនិងជួបប្រទះបញ្ហាជាច្រើនក្នុងគ្រួសារខ្ញុំបានសំរេចចិត្តចូលសិក្សាក្នុងកម្មវិធីអភិវឌ្ឍខ្លួនឯង។
ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរឿងរ៉ាវបញ្ហាសង្គមដែលជះឥទ្ឋិពលមកលើរូបខ្ញុំ និងការគិតថាមិនសមគឺបញ្ហាការថែរក្សាវប្បធម៍។ យើងបានឃើញស្រាប់ហើយថានាពេលបច្ចុប្បន្ននេះយុវជនយើងកំពុងតែទទួលយកវប្បធម៍បរទេសស្ទើរតែទាំងស្រុងដោយសឹងតែភ្លេចវប្បធម៍ដ៏ថ្លៃថ្លាសំរាប់ជាតិខ្លូនទាំងរបៀបធ្វើសក់ របស់របរប្រើប្រាស់ជាពិសេសសំលៀកបំពាក់។ដោយការឆ្លក់វង្វេងនឹងវប្បធម៍បរទេសទាំងអស់នេះហើយដែលធ្វើអោយពួកគេភ្លេចថាពួកគេនេះហើយដែលមានភារកិច្ចថែរក្សា
ការពារវប្បធម៍ជាតិខ្លួនអោយបានគង់វង្សនោះ។បញ្ហាការសេពគ្រឿងញៀននេះគឺជាកត្តាដែលប៉ះពាល់ដល់រូបខ្ញុំនឹងសង្គមខ្លាំងណាស់ ពីព្រោះបើមានការសេពគ្រឿងញៀនធ្វើអោយមានការ ឆក់ ប្លន់ លួច សំលាប់មនុស្ស -ល- ដើម្បីយកលុយទាំងអស់នោះទៅទិញគ្រឿងញៀនដើម្បីជក់។ បញ្ហាព្រៃឈើនេះក៏ជាកត្តាចំបងមួយដែរ អ្នកទាំងអស់គ្នាបានឃើញហើយថា សព្វថ្ងៃនេះព្រៃឈើរបស់ប្រទេសកម្ពុជាយើងជិតអស់រលឹងទៅហើយព្រោះមានអ្នកធំនៅក្នុងប្រទេសកាប់អស់ទៅហើយដើម្បីបានចំនេញពីការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ អ្នកទាំងអស់គិតមើលដើមឈើដែលបានច្នៃទៅជាគ្រឿងសង្ហារឹមនីមួយៗតំលៃប៉ុន្មាន? គ្រឿងសង្ហារឹមនីមួយៗពិតជាថ្លៃណាស់ហើយតំលៃរបស់វាអាចឈានទៅដល់ រាប់ពាន់ដុល្លា ទៅតាមប្រភេទឈើនីមួយៗ។ បើតាមគំនិតរបស់ខ្ញុំសូមសំណូមពរដល់រាជរដ្ឋាភិបាលនឹងយុវជនទាំងអស់សូមជួយការពារបរិស្ថានដូចជា៖ ការដាំដើមឈើមានគំនិតទប់ស្កាត់ការកាប់បំផា្លញព្រៃឈើនិងសម្បត្តិធម្មជាតិទាំងឡាយដើម្បីជៀសវាងនូវភាពរាំងស្ងួតនៅក្នុងប្រទេសក៏ដូចជានៅក្នុងតំបន់នេះដែរ។
មុនពេលចូលសិក្សានៅក្នុងកម្មវិធីអ្វីដែលខ្ញុំមាននោះគឺភាពបាក់ទឹកចិត្តទៅលើការរៀនសូត្រ ប៉ះពាល់ដល់ផ្លូវចិត្តយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរធ្វើអោយខ្ញុំកា្លយជាក្មេងមិនល្អមិនចង់នៅផ្ទះគឺចង់តែនៅខាងក្រៅផ្ទះ ដើរលេង មិនខ្វាយខ្វល់ មិនបានគិតគូពីអនាគតនិងអ្វីដែលនៅជុំវិញខ្លូន គិតតែដើរលេងដូចក្មេងទំនើងដែលសង្គមមិនរាប់រក។ តែអ្វីដែលពិសេសដែលខ្ញុំទទួលបានក្រោយពេលដែលខ្ញុំបានចូលសិក្សាកម្មវិធីអភិវឌ្ឍខ្លូនឯង មានដូចជាការចេះគិតពិចារណាវែងឆ្ងាយ ដោះស្រាយបញ្ហាដោយសន្តិវិធីជួយសម្រុះសម្រូលកុំអោយឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំប្រើអំពើហឹង្សាក្នុងគ្រួសារលើសពីនេះអ្វីដែលខ្ញុំទទួលបានជោគជ័យជាងគេគឺកែប្រែគំនិតរបស់ខ្ញុំឈប់ដើរលេងចេញពីផ្ទះពេលយប់ អត់ចូលរៀន ធ្វើខ្លូនកា្លយជាមនុស្សម្នាក់ទៀតដែលគិតថាហ៊ានបញ្ចេញមតិចាត់ចែងសហការ មានស្មារតីទទួលខុសត្រូវលើការងារយល់ព្រមទទួលការទិតៀនដើម្បីស្ថាបនា។និយាយអំពីគុណសម្បត្តិក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំមានដូចជាការសិក្សា សុខភាព ដែលមិនប៉ះពាល់ដល់អ្នកដទៃ គុណធម៍សីលធម៍ចំពោះមនុស្សទូទៅទាំងចាស់ទាំងក្មេង ធ្វើអ្វីមានសេរីភាពតែមិនខុសនឹងច្បាប់សង្គម។ក្រៅពីការខិតខំសិក្សារាល់ថ្ងៃនេះគោលបំនងនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំគឺចង់ធ្វើជាពលរដ្ឋល្អម្នាក់នៅក្នុងសង្គម និងក្លាយជាទំពាំងស្នងឬស្សីរបស់ប្រទេសជាតិទាំងមូល និងធ្វើជាមគ្គុទេសដ៍ឆ្នើមដើម្បីប្រាប់នូវអ្វីដែលប្រទេសកម្ពុជាយើងមានដូចជាវប្បធម៍ទំនៀមទំលាប់ប្រពៃណីដ៍បវររមណីដ្ឋានប្រវតិ្តសាស្រ្តនិងធម្មជាតិជូនដល់ភ្ញៀវទេសចរជាតិនឹងអន្តរជាតិ
អោយបានជ្រាបច្បាស់។មេរៀនដែលគួរអោយចាប់អារម្មណ៍ក្នុងកំឡុងពេលសិក្សាកម្មវិធីអភិវឌ្ឍខ្លួនឯងមានដូចជា មេរៀនតម្លៃ ខ្ញុំជានរណា ការគិតស៊ីជម្រៅ គោល
បំនងក្នុងជីវិត និងទិតៀនដើម្បីស្ថាបនា។ ដោយសារមេរៀនទាំងអស់នេះហើយដែលធ្វើអោយខ្ញុំស្គាល់ពីតម្លៃខ្លួនឯងកាន់តែច្បាស់ជាងមុនថាខ្លួនឯងកាន់តែច្បាស់ជាងមុនថាខ្លួនឯងជានរណា? មកពីណា? មកទីនេះដើម្បីអ្វី? នៅខ្វះអ្វីខ្លះ? កំពុងនៅកន្លែងណា? តើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះ? ដោយកាលមិនទាន់បានរៀនមេរៀននេះទោះបី ជាមានការគិតតែខ្ញុំមិនបានយកមកអនុវត្តនោះទេ តែពេលបានសិក្សាស៊ីជម្រៅការគិតរបស់ខ្ញុំក៍កាន់តែច្បាស់លាស់វែងឆ្ងាយយូរតទៅមុខទៀតនិងបានរៀបចំគំរោងអនាគតរបស់ខ្ញុំបានត្រឹមត្រូវដោយបានយកមេរៀនទាំងអស់នេះទៅអនុវត្តលើ
សកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់តែម្តង។ សរុបសេចក្តីអោយខ្លីមកអង្គការកម្មវិធី
អភិវឌ្ឍធនធានយុវជនបានផ្តល់អោយខ្ញុំនូវចំនុចវិជ្ជមានយ៉ាងច្រើនសំរាប់អោយខ្ញុំ
កែប្រែនិងអនុវត្តតាមដើម្បីក្លាយជាបុគ្គលល្អម្នាក់មានប្រយោជន៍សំរាប់ឈានទៅការចាប់យកនៅអនាគតភ្លឺស្វាង។
ជាទីបញ្ចប់នេះខ្ញុំបាទសូមថ្លែងអំណរគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះការចំនាយពេលដ៍មានតម្លៃដែលបានអានអត្ថបទរបស់ខ្ញុំបាទទោះនៅមានចំនុចខ្វះខាតមួយចំនួនក្តីហើយក៍សូមអរគុណចំពោះអង្គការកម្មវិធីអភិវឌ្ឍធនធានយុវជនដែលបាន
បណ្តុះបណ្តាលខ្ញុំអោយកា្លយជាគ្រាប់ពូជមួយមានប្រយោជន៍ដូចពាក្យចាស់លោកពោលថា កុំដូចកង្កែបនៅក្នុងអណ្តូង សំរាប់អភិវឌ្ឍន៍សង្គម។ ខ្ញុំមានមោទនភាព
ចំពោះខ្លួនឯងដោយបានចូលរួមសកម្មភាពសង្គមតាមរយៈការងារស្មគ្រ័ចិត្តរបស់អង្គការនិងបានសិក្សាកម្មវិធីអភិវឌ្ឍខ្លួនឯងដែលជីវិតរបស់ខ្ញុំពោរពេញដោយក្តីសង្ឃឹមជំនឿចិត្តលើខ្លួនឯង។ ចំពោះការទទួលបានពិសោធន៍ល្អៗទាំងអស់ខ្ញុំនឹងចែករំលែកវាទៅអោយអ្នកជុំវិញខ្លួនខ្ញុំដើម្បីសាមគ្គីគ្នាអភិវឌ្ឍជាតិទាំងអស់គ្នា៕
Sokleang Tang Diary 